11 Απριλίου 1947: Ο σταυρικός θάνατος του Παπασκρέκα από τους κομμουνιστές

Ιερέας Σκρέκας Γεώργιος 1910 - 1947

ΠΙΣΤΟΣ ΑΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ,ΕΘΑΝΑΤΩΘΗ ΥΠΟ ΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ ΑΘΕΩΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΠΟΛΕΜΙΩΝ,

ΧΡΙΣΤΟΜΙΜΗΤΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ,

ΣΕΜΝΩΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΓΛΑΙΣΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Όταν στη Πατρίδα μας ξέσπασε η ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία, ως βασικοί στόχοι εξολόθρευσης των άθεων συμμοριτών, επιλέχθηκαν οι ιερείς. Αρκετοί από αυτούς, αντιλαμβανόμενοι τον θανάσιμο κίνδυνο έφυγαν από τα χωριά τους και κατέβηκαν στις πόλεις, όπου υπήρχε περισσότερη ασφάλεια. Πολλοί όμως, μη πιστεύοντας ότι κάποιος Έλληνας θα μπορούσε να τους βλάψει, και αφού κανέναν δεν πείραζαν παρά μόνο επιτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έμειναν. Από αυτούς, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν με φρικτό θάνατο, μερικοί μάλιστα σταυρώθηκαν.
 Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ( Ταμείο Ασφαλίσεως Κλήρου Ελλάδος ) κατά την Κατοχή 26 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Βούλγαρους επιδρομείς, 20 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Ιταλούς, 75 ιερείς από τους Γερμανούς και 224 (!) απο το ΚΚΕ, το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. (σ.σ φυσικά και μετά το τέλος της Κατοχής οι κομμουνιστές συνέχισαν με την ίδια και μεγαλύτερη αγριότητα το "έργο" τους..). Ο μαρτυρικός όμως θάνατος του παπα - Σκρέκα ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία.

Ο Γεώργιος Σκρέκας ήταν εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων, πολύτεκνος, πατέρας έξι παιδιών (το μεγαλύτερο ήταν 12 ετών και το μικρότερο αβάπτιστο). Γεννήθηκε το 1910 στην Μεγάρχη, ένα από τα πιο όμορφα και μεγάλα χωρία του νομού Τρικάλων, στο οποίο όμως γράφτηκε ακόμα μια τραγική ιστορία με το αίμα και την υπέρτατη θυσία του ιερέα. Στο χωριό του διδάχτηκε την στοιχειώδη μόρφωση και κατόπιν φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο Τρικάλων. Από μαθητής ακόμα εξέφρασε την επιθυμία να αφοσιωθεί στην εκκλησία. Οι γονείς του δεν αντέδρασαν, αφού άλλωστε οι ίδιοι ήταν που τον είχαν γαλουχήσει με αυτά τα ιδεώδη. Το 1938 χειροτονήθηκε ιερέας. Παντρεύτηκε την συγχωριανή του Ευθυμία Ντούμα και απέκτησε μαζί της έξι αγόρια.

Ο παπαγιώργης, όπως τον ονόμαζαν, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, όχι μόνο στην Μεγάρχη αλλά και στα γύρω χωριά και ιδίως στη Κρανιά και στο Καλονέρι, όπου είχε υπηρετήσει. Από το 1944 τοποθετήθηκε οριστικά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μεγάρχη.Ήταν το καύχημα της Ιεράς Μητρόπολης καθώς με την ευγένεια που τον διέκρινε, την αγαθοσύνη της ψυχής του και τις αγαθοεργίες του, αγαπήθηκε από όλο το κοινό της περιοχής.Υπήρξε η προσωποποίηση της καλοσύνης και δικαιοσύνης Με την άοκνη δραστηριότητά του, την γλυκύτητα των λόγων του, τις φιλάνθρωπες πράξεις το, τις σοφές κουβέντες του, ομόρφαινε τις ασχήμιες της ζωής, γλυκαίνοντας την πίκρα των συνανθρώπων του και λιγοστεύοντας τον πόνο τους. Ήταν ο φάρος και ο οδηγός των πιστών του, τους οποίους προέτρεπε να είναι πάντοτε αφοσιωμένοι στην Πατρίδα, στην θρησκεία και στην οικογένεια. Αγωνίζονταν να θωρακίσει τις ψυχές των απλοϊκών συγχωριανών του, ώστε να συντρίβεται στο χαλύβδινο αυτό ανθρώπινο τείχος των πιστών του, κάθε απόπειρα κομμουνιστικής προπαγάνδας και παραπλανήσεως. Στις δύσκολες εκείνες στιγμές της Εθνικής μας δοκιμασίας, καυτηριάζοντας τις άνομες πράξεις των ξενοκίνητων κομμουνιστών, τους οποίους αποκαλούσε "λύκους", οι φίλοι του και οι συγγενείς του τον πιέζανε να εγκαταλείψει την Μεγάρχη για να μη του συμβεί κανένα κακό. Η απάντησή του ήταν κάθε φορά η ίδια..."Πως να εγκαταλέιψω το ποιμνίον μου; Θα το κατασπαράξουν οι αγριόλυκοι, οι άθρησκοι αυτοί που δεν φείδονατι κανενός. Όχι! Θα μείνω κοντά του να το προστατέψω.Η θέσις μου είναι κοντά του."

Ο Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης επιβεβαιώνει: "Όταν ήμουν ιεροκήρυκας - σας ομιλώ με παραδείγματα που αντλώ από μια ιστορία πενήντα ετών, μισού αιώνος - έφθασα σε ένα χωριό των Γρεβενών. Βρίσκω τον ιερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμένο.- Τι έχεις, του λέω..- Το χωριό μου δεν πιστεύει πια στο Χριστό.- Μην απογοητεύεσαι, λέω, έχε θάρρος. Κάτω απο την στάχτη υπάρχει η σπίθα κρυμμένη. - Θέλεις να δεις μου λέει; Έλα..Με πάει στο νεκροταφείο. Εκεί τα παιδιά του Μαρξ και του Λένιν, που κυριαρχούσαν τότε, είχαν ξεριζώσει όλους τους σταυρούς απο τους τάφους και στη θέση τους είχαν βάλει σφυροδρέπανα και γροθιές! Μισούσαν τον σταυρό. Και μόνο σε μια περίπτωση τον "θυμήθηκαν".Ενώ η σταύρωσις ως τρόπος θανατικής καταδίκης έχει προ πολλού καταργηθεί επί των ημερών μας την ξαναχρησιμοποίησαν. Σταύρωσαν άνθρωπο !Ήταν ένας ιερεύς του Υψίστου ευλαβής, πιστός και πολύτεκνος, ο παπάς Γεώργιος Σκρέκας εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων. Άθεοι και άπιστοι τον άρπαξαν από την αγία τράπεζα, τον οδήγησαν σαν άκακο αρνίο έξω από το χωριό και κει τον σταύρωσαν πάνω σε ένα δέντρο...Ήταν Μεγάλη Παρασκευή του έτους 1947".

Οι κομμουνιστοσυμμορίτες, γνωστοί αντίχριστοι, άθεοι υλιστές, δεν ανεχόντουσαν κληρικούς εμπνευσμένους κοντά στο λαό, γιατί αποτελούσαν τα μεγαλύτερα εμπόδια στις σκοτεινές τους επιδιώξεις. Για να εξουδετερώσουν τελείως την αντίδραση του παπα Σκρέκα, ενήργησαν κατά τον συνηθισμένο ύπουλο τρόπο τους. Αργά το βράδυ, στις 27 Μαρτίου 1947, όταν όλο το χωριό κοιμότανε και ο παπάς ξεκουράζονταν από τους κόπους της ημέρας, περί τους πενήντα οπλισμένους συμμορίτες υπό τον Καπετάν Φαρμάκη - κατά κόσμο Χρήστο Τζιατζιά - αρχισυμμορίτη της περιοχής με κακούργα ένστικτα, τον Τσίνα Δημήτριο του Γεωργίου, Ίτσιο Γεώργιο του Αθανασίου, Βακούφεση Δημήτριο του Νικολάου, την αυτοάμυνα της Μεγάρχης και τους συμμορίτες της περιοχής, χτύπησαν δυνατά την πόρτα του σπιτιού του. Ο παπάς πετάχτηκε ανήσυχος, έτρεξε, άνοιξε και βρέθηκε μπροστά στους συμμορίτες του ΕΛΑΣ, οι οποίοι ήταν οπλισμένοι. Μερικοί όρμησαν κατά πάνω του, τον έσυραν στην αυλή του σπιτιού του και δέρνοντάς τον ανελέητα, τον ακινητοποίησαν. Άλλοι συμμορίτες όρμησαν στο σπίτι καταστρέφοντας τα πάντα, λεηλάτησαν ότι βρήκαν από ρουχισμό, τρόφιμα, σιτάρι, καλαμπόκι, χρήματα, πήραν όλα τα ζώα αναγκάζοντας τον γέρο πατέρα του και τον θείο του ιερέα να οδηγήσουν τα ζωντανά με συνοδεία οπλισμένων συμμοριτών στο χωριό Πρόδρομος. Ταυτόχρονα έσυραν τον ιερέα σε ένα σταύλο του σπιτιού και άρχισαν πάλι να τον δέρνουν λυσσαλέα. Ο άμοιρος ιερέας, κακοποιημένος απάνθρωπα, καταματωμένος, με οιμωγές και θρήνους ζητούσε λίγο νερό να σβήσει την τρομερή του δίψα. Η πρεσβυτέρα, στις ικεσίες του παπά της και σε άθλια ψυχική κατάσταση όπως ήταν, του πήγε ένα κανάτι νερό να τον ανακουφίσει. Οι συμμορίτες άρπαξαν το δοχείο με το νερό, το έριξαν στον κακοποιημένο απ' αυτούς ιερέα και άρχισαν να ξυλοκοπούν αγρίως και τους δυο μέχρι αναισθησίας. Το μαρτύριο του παπα Σκρέκα διήρκησε ώρες.

Πολύ πριν τα ξημερώματα, οι συμμορίτες έφυγαν από την Μεγάρχη, σέρνοντας τον παπα-Γιώργη ξυπόλητο, ημίγυμνο, καταπληγιασμένο, καταματωμένο από τον άγριο ξυλοδαρμό και τις κακοποιήσεις, ενώ στο σπίτι θρηνούσαν τα έξι ανήλικα παιδιά του με την επίσης κακοποιημένη πρεσβυτέρα μητέρα τους. Ο παπα-Σκρέκας, μεταφέρθηκε στο χωριό Γοργογύρι, κλείστηκε σε έναν αχυρώνα και κατά διαστήματα βασανιζόταν από διάφορους αγροίκους συμμορίτες. Ο εφημέριος του χωριού μόλις πληροφορήθηκε το τρομερό γεγονός, με θάρρος έτρεξε κοντά στον κρατούμενο συλλειτουργό του. Παρακάλεσε τους συμμορίτες να τον ελευθερώσουν. Μάταια.Οι δυο παπάδες έκλαψαν μαζί. Και ήρθε η ώρα της αναχωρήσεως από το Γοργογύρι. Ο παπα Σκρέκας, με φανερή συγκίνηση και δακρύβρεχτος, ασπάστηκε τον συνάδελφό του λέγοντάς του την στιγμή του αποχωρισμού.."Ο Θεός γνωρίζει τι θα απογίνω. Εάν ο Κύριος με καλέσει κοντά του δια μαρτυρίου, ας είναι ευλογημένο το όνομά του. Ας γίνει το θέλημά του".

Οι συμμορίες ξεκίνησαν για αλλού σέρνοντας σχεδόν ημιλιπόθυμο τον τόσο κακοποιημένο ιερέα. Η πρεσβυτέρα, ασθμαίνουσα έφτασε στο Γοργογύρι. Γονάτισε μπροστά στον "Ιούδα" Αθανάσιο Ίτσιο, συμμορίτη απο τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ καθώς και σε άλλα μέλη της αυτοάμυνας.Έκλαψε, παρακάλεσε να λυπηθούν τον ιερέα και πατέρα των έξι ανήλικων παιδιών τους..Ο παπάς βλέποντάς την, με συγκρατημένη συγκίνηση της φώναξε... "Εδώ είσαι και συ παπαδιά; Έλπιζε στον Θεό! Εκείνος διευθύνει. Υπομονή".

Οι αγροίκοι τον έσπρωξαν βάναυσα, αναγκάζοντας τον να προχωρήσει. Στην παπαδιά δεν επέτρεψαν να ακολουθήσει. Ύστερα από εξαντλητική πορεία ωρών από τα χωριά Τύρνα (σήμερα Ελάτη) και Ξυλοπάροικο, έφτασαν στο Νεραϊδοχώρι. Έριξαν τον ημιθανή σχεδόν παπα-Σκρέκα σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι. Καθημερινώς τον βασάνιζαν επί ώρες ως και την Μεγάλη Πέμπτη. Γυναίκες συμμορίτισες του έλεγαν..”γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;” οι δε δήμιοι πιο ωμά.. “εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν εκείνον την ίδια μέρα..”.Τη Μεγάλη Παρασκευή 11 Απριλίου 1947 ο αρχισυμμορίτης της περιοχής Καπετάν Φαρμάκης, μπήκε στο μπουντρούμι, τον άρπαξε βάναυσα και τον έσυρε έξω.. (σ.σ Ο άτεγκτος, ο αδίστακτος αυτός δολοφόνος,ο απάνθρωπος εκτελεστής εκατοντάδων Ελλήνων πατριωτών, με τη δοθείσα γενική αμνηστία τον Σεπτέμβριο 1974, επέστρεψε απο το παραπέτασμα όπου είχε καταφύγει, όπως και πληθώρα άλλων εγκληματιών του γένους μας, τον Απρίλιο του 1977 στην Μεγάρχη, προκλητικός και αμετανόητος, όπως δείχνει η πολιτεία του.)

Την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής, εκεί στο Νεραϊδοχώρι του όρους Κόζιακα, όπου ήταν τα λημέρια των συμμοριτών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, δικάστηκε απο Λαϊκό δικαστήριο ο παπα Σκρέκας. Χρέη δικαστού εκτελούσε ο συμμορίτης δάσκαλος Μανάφας, καταγόμενος από την Αγία Μονή Τρικάλων. Εκτελεστές ήταν οι Τζιατζιάς Χρήστος ή Καπετάν Φαρμάκης, Μπακάλης Νικόλαος ή Καραπέτσας απο το Δενδροχώρι και η συμμορίτισσα από την Μεγάρχη, Ουρανία Ντούμα.

Η απόφαση του Λαϊκού δικαστηρίου ήταν όπως σε όλες τις περιπτώσεις, ομόφωνα ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ.

Σε λίγο, κάπου εκεί κοντά, επανελήφθη η απάνθρωπος, ανατριχιαστική σκηνή του Γολγοθά. Ο παπα-Γιώργης σταυρώθηκε σε ένα δίκορμο σταυροειδές έλατο, αφήνοντας ορφανά τα έξι ανήλικα παιδιά του. Ο θάνατός του υπήρξε μαρτυρικός. Όταν πλέον ξεψύχησε, τον πέταξαν σε μια παρακείμενη χαράδρα και τον κάλυψαν με κλαδιά και πέτρες, για να εξαφανίσουν τα ίχνη του και μαζί το έγκλημά τους.

Λίγες μέρες αργότερα οι κομμουνιστοσυμμορίτες καταδιωκόμενοι απο τις ένδοξες Ένοπλες Δυνάμεις μας εγκατέλειψαν το Νεραϊδοχώρι. Κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Στρατού μας, βρέθηκε το άψυχο σώμα του μάρτυρα ιερέα τελείως αναλλοίωτο, χωρίς καθόλου σημεία σήψης. Η ιατροδικαστική εξέταση απέδειξε ότι σταυρώθηκε ζωντανός. Επιπλέον διαπιστώθηκε εξόρρυξη των οφθαλμών του, λογχισμός της δεξιάς πλευράς και στο μέτωπό του έφερε πληγές απο καρφιά. Τα οστά του ήταν καταθρυμματισμένα απο τα ανελέητα χτυπήματα καθώς επίσης είχε πυροβοληθεί στο μέτωπο και στους κροτάφους. Η κηδεία του τόσο αγρίως βασανισθέντος και σταυρωθέντος Γεωργίου παπα Σκρέκα, έγινε στα Τρίκαλα με την συμμετοχή 60 ιερέων από το Θεσσαλικό κλήρο,πολιτικών και στρατιωτικών αρχών και του κατασυγκινημένου λαού που προσήλθε αυθόρμητα με κατανυκτική ευλάβεια για να τιμήσει τον εθνομάρτυρα ιερέα.

Μετά 12 χρόνια απο της συντριβής του συμμοριτισμού και με πρωτοβουλία του Γενικού επιτελείου Στρατού, τοποθετήθηκε η χάλκινη προτομή του στον χώρο προ του ιερού ναού “Αγίου Στεφάνου” Τρικάλων.

Το 1982 η προτομή του μάρτυρα ιερέα παπα Σκρέκα ξεθεμελιώθηκε και κλάπηκε απο κομμουνιστοσυμμορίτες – όπως εικάζεται – της Μεγάρχης. Πως θα μπορούσε άλλωστε να μείνει; Θα θύμιζε σε όλο τον κόσμο τα φρικτά εγκλήματα των κομμουνιστών...!! Έκτοτε και μέχρι σήμερα το κράτος δεν προέβει σε καμία απολύτως κίνηση επαναφοράς της προτομής. Η μαρτυρική θυσία του παπα-Γιώργη απο τους συμμορίτες του ΚΚΕ, “θάφτηκε” μαζί με το άψυχο σώμα του ιερέα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας από τους καρεκλοκένταυρους της Πατρίδας μας. ( Πηγή..Τ.Ι Λαμπέα “Με το Φωτοστέφανο του Μαρτυρίου” σελ. 9 – 14 )

(σ.σ Η τραγική ειρωνία της ιστορίας του παπα Σκρέκα είναι ότι δυστυχώς ο αποθανών γιός του, Στρατηγός της Βασιλικής Χωροφυλακής, υπηρέτησε τον “νάνο” της Πρώτης Σερρών ήτοι, το ανθρωπάριο που έδωσε “γη και ύδωρ” στους οπαδούς των άθεων συμμοριτών και φανατικών θιασωτών των αυταρχικών καθεστώτων ).

Ελένη Ευαγγ. Κλαπανάρα

Τ.Ο Τρικάλων